Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν...

Τον άκουγα αποσβολωμένη! Φλεβάρης, απόγευμα Δευτέρας, με προέτρεψε διακριτικά να τους οδηγήσω έξω, στο σαλόνι του ιατρείου του. Και η έκδηλη απορία στα πρόσωπά τους έμενε βασανιστικά αναπάντητη...

Η μικρή της κοιλίτσα πέτρωσε κι έπνιξε τα σωθικά της. Υπόλοιπο ζωής... 5 έως 6 μήνες!

Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια, πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν...

Μα τους πιάνει πότε-πότε το παράπονο και ξεφεύγει ένα δάκρυ μόλις οι ματιές διασταυρωθούν...

Κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους, κάνουν κουράγιο και προσευχή...

Μια ανομολόγητη ελπίδα αναβόσβηνε μέσα του... άλλωστε δε λένε πως αυτή πεθαίνει τελευταία; Μα δεν πέθανε αυτή τελευταία... Η κυρ' Ανατολή τούς παραπλάνησε όλους κι έφυγε σ' ένα μήνα. Και το κενό της απουσίας της δυσβάστακτο στα 91 του... Πάνω από έξι δεκαετίες περπάτησαν μαζί. Και τώρα; 

Πόσο ανήμπορη ένιωθα...!!! Της κρατούσα το χέρι στον πόνο... Κι ύστερα έσκυψα και της ψιθύρισα... Κι ευθύς τ' ανείπωτα ειπώθηκαν σε μια στιγμή... κι ήθελα να σιγουρευτώ πως μ' άκουγε... Ο πόνος της καταλάγιασε... πέρασε σε μιαν άλλη διάσταση... σταύρωσε τα χέρια... κι έσβησε γαλήνια...

Καλό σου ταξίδι Μάνα!

Έζησες με αξιοπρέπεια στις δυσκολίες
Πέθανες με αξιοπρέπεια, έτσι όπως επιθυμούσες

Χάρηκες οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, δισέγγονο

Έφυγες, κατά πως λένε, 'πλήρης ημερών'...

Μα πάντα είναι πολύ νωρίς για να πεθάνει μια Μάνα... 

ακόμα και στα 89 της!

Για πού το 'βαλες καρδιά μου 

μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια
άστρα μαγικά...